Otobüsten..

Bir naaşa varmak için
Şehirler bırakıyorum ışıklarda
Işıklar da uyuyor şehirler de !

Siyah düğüm zifiri gökyüzü
Ya da zifirilikte mazi canlanıyor
Çocuk sesleri duyuyorum oynaşan
Sesimi bulamıyorum çocuklarda,
Çabuk mu büyüdüm
Ya da hiç çocuk olmadım mı aslında?

Otobüs camında yüzüm, soğuk..
Belki de kış dışarıdadır, kimbilir.

Aynı yöne gittiği iddia edilen
bir yığınla ,
Dönen dünyanın ,dönen tekerleklerinde ilerliyorum.
Geriliyorum..

Bir naaşa varmak için
Şehirler bırakıyorum ışıklarda,
Işıklar da uyuyor , şehirler de !

Geceye yazmak gibi olur olmaz adetler edindim,
Pek okumaya da vaktim yok zaten,
Okunmuş nazarlarımın çilli çilesi ilmek ve kolyeyken boynuma.
Kaygı molalarında fırt atıp
Çay mı söylesem tazesinden yol uzunken, he?

Derken aklıma düşüyor ölümün şiiri,
Kırıklarıyla, kırlıklarıyla.

Ağlama nöbetinin çizelgesi daktilo edilmiş,
Biraz ben, biraz sen, biraz da biz.
Ezberlenmiş yalanımız hazır, Sesli söyleyin lütfen “iyiyiz! “

Önce ismi alınan hazineleri,
gömmeye mezar mı gerek?
İçimizdeki mezarsız ölülere
ne diyek?

Peki , içindeki kaçak taziye çadırlarına
İmar affı çıkartabilenler ayağa kalksın !
O vakit ;kopyası mübahtır diye fetva lazım.

Lazımken sevmeye, bahanesi çoktu çoğunun,
Eksi kırkında mevlüdünü okuduklarımızın,
Yedisine de yetmişine de

Bir naaşa varmak için,
Şehirler bırakıyorum ışıklarda,
Işıklar da uyuyor, şehirler de,
Uzak şehirlerde sen de

Bir ucu gurbet, bir ucu vatan,
Haber versin birisi, kimdir tabuta yatan?

Sevgi, hasret, özlem ya da hiçbiri,
Ölmedimi biri, yoksa öbür tarafa mı diri?

Cumadan sonra selâ diye bir bildiri
Okununca mı yükselecek ağıtlar gökyüzüne ?

Bir naaşa varmak için,
Şehirler bırakıyorum ışıklarda,
Işıklar da uyuyor, şehirler de,
Uzak bir şehirde ,sen de
Uzak bir günde ben de..